Toen wij ons aan het voorbereiden waren op deze sessie en we wisten dat we op 14 dec aan de vooravond zouden staan van de winter….voelden we ook aan ons water aan, dat het tijd werd voor de diepe rust, het naar binnen keren; het jezelf terugtrekken uit een zomer die dit jaar langer dan gemiddeld heeft geduurd. Zodat we ons eindelijk klaar kunnen maken voor het sneeuwlandschap in en buiten ons. Wit en weids lang uitgestrekt.
“Het verhaal van De schone slaapster” wil verkend worden, zei ik. En voor mijn geestesoog zag en hoorde ik deze videoclip van niemand minder dan Aurora voorbijkomen.

Geïnspireerd ga ik driftig op zoek naar alle verhalen die door de tijd heen naar het verhaal hebben geleid, dat wij nu kennen als The Sleeping Beauty.

“Oooooh”, zeiden we voor de grap tegen elkaar.
“Dan gaan we gewoon 14 december lekker met z’n allen de hele dag op schapenvachtjes liggen slapen. Daar zijn een paar van ons vast wel aan toe.”
“Maar….heb jij dat dan niet”, zeiden we toen tegen elkaar.
“Dat als je je overgeeft aan die rust, dat je dan een diepgewortelde angst hebt dat je in de lethargie verdrinkt? Dat je voor eeuwig blijft liggen en niet meer weet hoe je op moet staan?”
“Ja”, zeiden we alle drie volmondig. “Die angst kennen we allemaal.”
Wat zeggen al die varianten op De schone slaapster ons daarover, als we de geschiedenis van dit sprookje bestuderen?, zei ik toen. En vanaf dat moment wist ik dat ik verder moest zoeken…

Even voor jullie een klein zijstapje. Sinds 1330 wordt ons het verhaal van Doornroosje generatie op generatie doorverteld met de volgende algemene strekking:
Er waren eens een koning en koningin bij wie op een dag hun langverwachte prinsesje geboren werd. In de versie van Walt Disney, The Sleeping Beauty, geven ze het meisje de naam Aurora. Een 13^e boze fee, dan wel de derde Schikgodin voorspelde dat het meisje op haar 15^e in een eeuwig durende slaap zou vallen. De vader wil het lot niet accepteren en doet er alles aan om het lot te voorkomen. Hij sluit haar op in een torenkamer en laat alle spinnenwielen in het land vernietigen. Maar niemand ontkomt aan haar en zijn lot en het prinsesje prikt zich toch aan een vlasnaald en valt in een diepe diepe slaap. En het is alleen  de ware liefde in de vorm van een moedig prinsenjong dat haar wakker kan kussen. Dan wel met haar -in de niet-gekuiste versie- de liefde bedrijft terwijl ze slaapt waarna ze bevalt van een tweeling, een jongen en een meisje dat Aurora heet. Wie daarna allemaal met dat verhaal aan de haal zijn gegaan, laat ik voor vandaag even achterwege. Ook de passages die in de loop der eeuwen eruit zijn gecensureerd…laat ik hier voor wat het is. Als je daarover meer wilt weten….lees dan verder op deze pagina…

Maar wat voor nu belangrijk is, is dat ik niet beter weet dan dit sprookje DE levensloop schetst van ons vrouwen, maar ook van ons mannen: Als jong meisje val je rond je 15^e, 16^e in slaap; Vaders willen koste wat koste, tegen de voorspellingen in, het lot naar hun hand zetten, wat niet lukt; Alleen een prins kan je redden en wel alleen door strijdend met zijn zwaard te werk te gaan. En in de tussentijd word je door zowel vader als jonge prins, bewust, dan wel onbewust verborgen gehouden….

En wat ons in het sprookje getoond wordt, zijn alleen alle gebeurtenissen die in de zogenaamde wakkere wereld gebeuren: De diepbedroefde koning, het gevecht van de moedige prins en de beschrijving van de hele hofhouding die in slaap gevallen is. Maar er wordt geen woord gerept over de wereld waarin de slapende prinses mogelijkerwijs uithangt….

En dat zet me op een dag aan het denken….Zou het kunnen zijn, dat het meisje juist wakker wordt in een wereld die al zo lang verborgen wordt, juist door zich terug te trekken uit ‘the ratrace’?
En heeft ze dat te doen om – na haar terugkeer- de mensen in die ratrace op haar beurt weer wakker te kussen….?

Dit idee vind ik zo spannend…dat ik NOG nieuwsgieriger word naar die wereld waar over gezwegen wordt. Net als dat wonderlijke land van Alice, je weet wel van Alice in Wonderland, waar ze in terecht komt, als ze door de spiegel stapt…
“De tussentijd bedoel je”, zegt een stem.
“Ja…in de tussentijd”, antwoord ik, terwijl ik mij omdraai om te kijken waar die stem vandaan komt.
“Die dertiende maan-tijd…”vertel ik rustig verder.
Het rare is dat ik echt helemaal alleen in de kamer ben.

Ja ik staar dus al een tijdje naar dit plaatje van The Legend of Briar Rose van de Pre-Raphaelite kunstenaar Edward Burne-Jones (1885 and 1890). En inmiddels ben ik wel gewend dat personages op schilderijen tegen me praten. Maar ik zie geen mond, niets bewegen…
“Praat maar door hoor”, moedigt de stem mij aan.
“Nou…eh…het is in die 13^e maan-tijd, waarin er niets is. En precies daar, voorbij het ego en het materiële…daar kan er conceptie plaats vinden”, ga ik verder.
“Conceptie?, vraagt de stem.
“Ja, al het nieuwe kan dan in concept geboren worden”, antwoord ik.
“Heel goed”, complimenteert de stem mij. “Het is in die tussentijd, waarin je jullie met jullie vruchten verborgen houdt.”
“Jullie vruchten?”, vraag ik. “Wie zijn jullie?”
“Het vrouwelijke EN het mannelijke deel in jou”, antwoordt de stem. “De prinses en de prins, de koningin en de koning,  die in een dynamisch evenwicht met elkaar kunnen dansen.”
“En hoe lang je dat moet volhouden?, vertolkt de stem mijn gedachten.
“Nou…net zolang”, vervolgt de stem…
“Tot EN  jullie EN de wereld daar buiten er klaar voor zijn om de schoonheid en waarde van jullie creatie te kunnen ontvangen.”

En dan val ik stil….
Net als nu.

>>> Wordt vervolgd op 6 januari….